NEUSKOTSEN

Als je deel uit wil maken van een samenleving, is het noodzakelijk om de taal te beheersen. Dat geldt zeker voor Portugal waar in het binnenland eigenlijk alleen Portugees wordt gesproken. Vol goede moed zijn we een paar maanden geleden begonnen met Duolingo, dat is weliswaar Braziliaans-Portugees, maar beter dan niets doen. Mitzie is al veel verder dan ik en haar kennis van andere romaanse talen helpt ook. Ik vind het best lastig om het te leren.

Portugees is een bijzondere taal. Het lijkt alsof een cocktail van Spaans en Frans in een blender wordt gegoten en verrijkt met een scheutje Engels en Duits. Het resultaat is een reeks woorden met vleugjes van herkenning ... zolang je léést. Luisteren naar Portugees is van een andere orde. Alles wordt aan elkaar geknoopt en racendsnel en nasaal uitgesproken. In een vlaag van frustratie heb ik het wel eens oneerbiedig “neuskotsen” genoemd.

Actief spreken is nog veel lastiger. De woorden die ik heb geleerd, komen met zekere vertraging aan de oppervlakte en het maken van enigszins begrijpelijke zinnen lijkt nog ver weg. Ik heb geen keuze en blijf deze uitdaging aangaan. Het gaat vast beter als we daar eenmaal leven. En Portugezen vinden het geweldig als buitenlanders een poging doen om hun taal te spreken, hoe gebrekkig ook.