DE GEEST UIT DE FLES

Soms voel je dat de weg die je loopt, niet langer de jouwe is. Dat doorgaan weliswaar de gemakkelijkste weg lijkt maar dat die je niet verder brengt. Ik vertrek voor een conferentie naar Zambia. Interessant want ik ben er nog niet eerder geweest, al voelt de ontvangst vertrouwd Afrikaans.

De conferentie gaat over internationale samenwerking tussen overheden ten behoeve van ontwikkelingslanden. Drie dagen lang wordt er gesproken over beleid, wet- en regelgeving, uitvoering en governance. Aanpassingen aan het systeem, zal ik maar zeggen. De complexiteit is niet gering en experts buitelen over elkaar heen met kennis en inzichten. Zoals zo vaak wordt er nauwelijks tijd besteed aan de menselijke factor. Die moet zich voegen naar de systemen.

Terug in Nederland mijmer ik hardop: “Hoe gaaf zou het zijn om een paar jaar daar te verblijven en daadwerkelijk te helpen met het implementeren van alle ideeën, om mensen echt verder te helpen in plaats van prachtige theorieën en cursussen te geven.” Daar zou ik me op willen richten. Hoe kunnen we mensen een omgeving bieden zodat ze het beste uit zichzelf kunnen halen?

Mitzie staat meteen aan. “Een paar jaar naar Zambia, top, wanneer vertrekken we?”

De geest is uit de fles en laat zich niet meer terugstoppen. Het roer moet om!