Dit is ‘m dan ... toch?

Af en toe bekruipt je het gevoel dat je geen stappen maakt. Dit is onze vijfde ‘huizenjacht’ en we staan eigenlijk nog steeds met lege handen. We hebben wel een paar huizen gezien die aan de meeste van onze criteria voldoen maar zeker niet aan allemaal. Zijn onze eisen misschien te hoog? Willen we te veel (voor te weinig)?

Dit weekend hebben we besloten ons actieve zoekgebied te beperken tot de Dordogne. Als er in Lot of Lot et Garonne toch iets beschikbaar komt, kijken we daar natuurlijk (kritisch) naar, maar ons primaire zoekgebied gaan we beperken tot een straal van 30 km rondom Le Bugue, in het hart van de Perigord Noir. Internationale vastgoed websites als ‘Green Acres’ en ‘Properstar’ laten we ook maar even voor wat ze zijn, we gaan nu lokale makelaars bezoeken!

In het weekend voegen we gelijk de daad bij het woord. We rijden naar Le Bugue waar meerdere makelaars kantoor houden in dezelfde straat. En, lekker ouderwets, hebben ze huizen geadverteerd in hun etalages. Twee ‘properties’ springen eruit en de zondag gebruiken we om die plaatsjes te bezoeken. Zo krijgen we in ieder geval een gevoel bij de locaties. De huizen zelf zullen we niet vinden want adressen worden niet getoond.

Het eerste huis ligt in St Cirq, vlak bij Le Bugue. Zeker op zondag blijkt het een oase van rust, met bamboebos en een (inmiddels toeristische) historische site met woningen in een bergwand. Hoezeer we ook zoeken, natuurlijk vinden we het betreffende huis met lichtblauwe luiken niet. En dat is maar goed ook, blijkt later. Het huis blijkt eigendom van ‘malle Pietje’, vrij vertaald ‘Pierre le fou’ die zijn terrein heeft volgebouwd met rommel. Ook de panden zelf zijn ‘to recover’. Daar gaan we niet aan beginnen.

Maar de beschrijving van tweede huis intrigeert en we regelen een bezoek. Al de avond voorafgaand aan de bezichtiging heb ik het gevoel dat dit ons huis is! Soms weet je het gewoon. De verwachtingen zijn hoog gespannen en we worden niet teleurgesteld. Een prachtig pand ‘en pierre’ (natuursteen) en een spannende tuin met voldoende grond. De eigenaresse is een biologe ‘op leeftijd’ en heeft al haar kennis en liefde voor de natuur samengebracht op deze plek. Het staat vol met bijzondere bomen, planten en bloemen en fungeerde ook als opvangplek voor dieren.

Al is het inmiddels verlaten en overwoekerd, dit paradijsje roept om mensen die de schoonheid van weleer willen ontdekken en waarderen. Natuurlijk is er heel veel werk te doen, zowel aan het huis als in de tuin, maar wij kunnen hier wel wonen en het is in basis helemaal Fuga Verde. Voor we weer naar Nederland vertrekken, doen we bij de makelaar een officieel bod. Uiterlijk half oktober horen we of het wordt geaccepteerd.

Dit voelt zo goed!