Een tik van de molen

Hij staat al een tijdje op ons lijstje, deze molen. Het pand oogt op het eerste gezicht niet bijzonder maar de natuur eromheen is geweldig. Hier is volstrekte rust en er is zelfs een eigen meer op het terrein waar wild komt drinken.

Mitzie heeft voor onze reis al contact opgenomen met de makelaar en een afspraak gemaakt. Hij heeft haar voorzien van een adres, dus we gaan op pad. Zo makkelijk blijkt het echter niet te zijn. Het opgegeven nummer blijkt helemaal niet te bestaan. Ook Google Maps geeft een punt aan midden in het bos, zonder toegang, hoe dan? De makelaar is tussen de middag telefonisch natuurlijk niet bereikbaar dus we rijden de opgegeven straat maar weer op en neer, zonder veel succes. We stoppen bij een weggetje dat met een ketting afgesloten is. Honderd meter verder ligt een huis. En, ja hoor, dit is het huis dat we kennen van de foto’s!

Van de makelaar is geen spoor te bekennen maar als ervaren indringers besluiten we zelf het terrein maar te verkennen. We beginnen bij het huis. De luiken zijn dicht maar buiten is een mooie veranda aan een lekker zwembad. Aan de achterzijde is de oorspronkelijke opzet van de molen nog te zien. Daar is een natuurstenen toegang voor water waar ooit het schoepenrad achter heeft gezeten. Het huis is weliswaar wat grauw maar met potje verf is dat snel opgelost. We lopen over het landgoed, onder oude eiken en om de enorme vijver. Wat een mooie plek is dit! Verscholen achter bosschages vinden we de beek die ooit de molen heeft gevoed. Even verder ligt zelfs een waterbron. We zijn onder de indruk.

Omdat de makelaar er nog steeds niet is, belt Mitzie hem nog maar een keer. En nu wordt er wel opgenomen, de lunchpauze is voorbij. Hij was de afspraak vergeten maar kan er met een kwartiertje zijn. En inderdaad verschijnt hij na verloop van tijd in een bontgekleurde korte broek met even fleurig zomershirt, en excuses.

De rondleiding begint. Het huis blijkt eigendom van Britten die het 24 jaar geleden hebben gekocht in ‘oorspronkelijke’ staat. Zij hebben het compleet gerestaureerd tot een prettig vakantiehuis. Technisch is het “conforme”, wat uitzonderlijk is in Frankrijk. Het huis is niet groot maar wel efficient ingedeeld op twee niveaus. Eén kamer, wij noemen het de “molenkamer” schreeuwt om creativiteit. Daar zat ooit het schoepenrad dat de maalstenen aandreef. Eenderde deel van deze ruimte wordt ingenomen door een halfhoge opbouw met twee achtergebleven gigantische molenstenen. Ahummm, wat doen we daar in hemelsnaam mee?

Met een dubbel gevoel verlaten we de molen naar onze AirBnb in het gezellige Perigueux. Aan de ene kant is er de natuur en een “conform huis” aan de andere kant hebben er geen plek voor gasten van Fuga Verde. De makelaar biedt aan om naar de “maire” te gaan om de mogelijkheden te bespreken. Zo werkt dat blijkbaar in een klein Frans dorp. De burgemeester staat positief tegenover het plaatsen van een paar tiny houses maar moet ook de gemeenteraad nog consulteren. Goed nieuws, dus!

Onder voorwaarde van toestemming van de gemeente, doen we een bod. En wederom zitten we in de wachtkamer. Radiostilte. Na een paar dagen nemen we contact op met de makelaar. Hij geeft aan dat de eigenaar met een tegenvoorstel zal komen. Als dat de dagen daarna uitblijft, gaat het steeds minder goed voelen. We worden duidelijk aan het lijntje gehouden en daar gaan we niet in mee. uiteindelijk laten we de makelaar weten dat we ons bod intrekken en plannen onze volgende trip naar Zuid-Frankrijk. Het blijkt lastiger dan gedacht om iets te kopen...