Een vakantiepark

We zijn weer op pad in de Dordogne (en omstreken). Thuis hebben we een selectie gemaakt van huizen die we willen zien en -waar mogelijk- heeft Mitzie afspraken gemaakt met makelaars. We hebben er zin in want de geselecteerde huizen hebben allemaal potentie voor Fuga Verde en ... we zijn het wachten zat. We willen verder!

Inmiddels zitten we wel midden in het vakantieseizoen en bepaalde delen van de Dordogne zijn (te?) goed gevuld met toeristen. Onze afspraak voor de dag is in Sarlat la Canéda, het toeristisch epicentrum van de Dordogne. Het huis dat we bezichtigen is op zich prima maar niet voor Fuga Verde.

Als we de makelaar uitleggen wat we willen, komt ze met een andere suggestie. Het is een vakantiepark dat wellicht geschikt zou kunnen zijn. Een typisch Perigordiaans huis uit 1750 met 8 vakantiehuisjes , waarvan 4 in eigendom. Het park ligt al een paar jaar stil in verband met de leeftijd van de eigenaren. Onze nieuwsgierigheid is gewekt en ter plekke besluiten we een klein uurtje verder te rijden om het te bekijken.

Na zo’n 40 minuten rijden komen we aan. “Fermé” staat er levensgroot op het bord. We zijn aangekondigd dus we lopen het terrein op. Het huis met de terrassen en bijgebouwen oogt interessant en in de verte ligt het grote blauwe zwembad naar ons te glunderen. We horen stemmen maar niemand reageert op ons roepen. Dan gaan we zelf maar op verkenning. De natuur is ronduit schitterend, al is het wel droog. De 8 houten huisjes liggen op ruime kavels iets verderop. De sleutels zitten in de deuren en een “sneak preview” maakt duidelijk dat ze allemaal wel wat gedateerd zijn na 30 jaar. De afscheiding tussen de huisjes was ooit praktisch ingevuld met coniferen. Maar kleine conifeertjes worden groot en iemand heeft onlangs bedacht ze allemaal maar op 2,5 meter af te zagen. Het ziet er niet uit; als een “vermoeid blaadje sla”, zegt Mitzie.

Na onze safari over het terrein, komen we toch nog de eigenaren tegen. De twee mannen hebben 24 jaar in het pand gewoond en willen terug naar Nederland. Wij blijken al de 35e kijkers en ze hebben er weinig fiducie in. Maar voor ons heeft dit park beslist potentie als we vakantieverhuur zouden combineren met Fuga Verde. Enthousiast rijden we terug naar ons eigen vakantieverblijf en de ideeën blijven stromen.

Als we later die week terugkomen met de makelaar, ontmoeten we de eigenaren nogmaals en kunnen we ook binnen kijken. Hoewel het een charmant huis is, hebben de heren het totaal “vermorst”. Het is donker, verouderd, vol met vettige meubels, stapels boeken, papieren en andere rommel. “Je moet er maar doorheen kijken,” verzucht de makelaar.

We lopen nogmaals over het terrein. We bekijken de huisjes die eigendom zijn en bespreken de opzet van de “co-proprieté” in verband met de andere vier huisjes. Het park is ooit gestart met een plan voor 22 huisjes. Voor de eerste fase waren er 11 kavels waarvan er destijds 8 verkocht zijn. Inmiddels mag er niet meer worden gebouwd. Alle eigenaren zijn inmiddels op (vergevorderde) leeftijd en bezoeken het park niet meer. Ze dragen ook geen parkfees af en hebben (dus?!) geen toegang meer tot de faciliteiten. Buiten de officiële akte ligt er echter niets vast. De makelaar zal ons alle stukken toesturen.

En inderdaad ontvangen dezelfde avond een bestand met heel veel documenten. De technische rapporten (uit 2019?!) laten wel de nodige issues zien: een grote oude septic-tank voor het hele park, electriciteit, internet, termieten, water-voorziening, basale moderniseringen, etc. Een voorzichtige schatting van de meest noodzakelijke investeringen komt al snel ruim boven de € 100.000 uit. In combinatie met de toch al hoge vraagprijs, is het voor ons een maatje te groot. De exploitatie is nauwelijks dekkend te krijgen en de co-proprieté maakt het nog eens extra lastig (zo niet onmogelijk) om het park in de toekomst weer te verkopen.

Hoe intrigerend dit project ook is, “let’s not buy into somebody else’s problems”.