EN DE DOURO DAN?

Na een slapeloze nacht zijn onze emoties wat tot rust gekomen. Eigenlijk zijn noch Celerico noch het klooster geschikt voor ons, al willen we dat nog niet naar elkaar toegeven. We bekijken nog een paar plekken. Een huis vlak bij Ponte de Lima is prachtig maar het is hier allemaal wel erg keurig aangeharkt. Weinig Fuga Verde in dit Wassenaar van Noord-Portugal. Een ander, zeer inspirerend pand is een voormalige houtzagerij en ligt op zich mooi aan een rivier. Alleen moet het geluid van de rivier rustgevend zijn terwijl hier de waterval elke vorm van communicatie volstrekt onmogelijk maakt. Bovendien vraagt het wel erg veel creativiteit en geld om hier iets van te maken. Ook geen optie dus. Gaat het dan toch niet lukken deze reis?

Teleurgesteld rijden we door richting Marco de Canaveses, vlak bij de Douro. Dit stadje heeft op zich alles wat een mens nodig heeft, maar is verder weinig inspirerend. De volgende dag rijden we langs de Douro op weg naar onze volgende bezichtiging. De omgeving wordt steeds mooier en we genieten van de uitzichten.

Een echt adres hebben we niet, alleen een GPS-positie. We worden van de weg af gedirigeerd en via een half-verhard slingerpad komen we bij onze bestemming. Wat een mooie lokatie! Deze quinta ligt helemaal vrij in de Douro-vallei en het uitzicht is geweldig. Een prachtige plek met een hoog Fuga Verde gehalte!

De terrassen bieden voldoende mogelijkheden voor gastenverblijven. Helaas zijn de wijnranken gerooid maar die kunnen opnieuw worden aangeplant. Zoals bij de meeste quinta’s is de infrastructuur voor wijnproductie nog steeds aanwezig. Er zijn behoorlijk wat fruitbomen en ook voor het verbouwen van eigen groenten is voldoende plek.

Terwijl wij steeds enthousiaster worden, melden zich ook hier de eerste beertjes op ons pad; wederom gaat het om de grenzen van het terrein. De makelaar wijst vaag naar een paar bomen, maar de buurman is er zeker van dat het terrein tot vlak voor het huis loopt. De heren doen het af met de mededeling dat er niets wordt gedaan met dat stuk grond en dat we ons daar geen zorgen over hoeven maken.

Tja, dat doen we dus wel. Het land is duidelijk niet wat ons is voorgehouden -hoe herkenbaar- en wij willen niet het risico lopen dat er pal vóór ‘ons’ huis wordt gekampeerd of zelfs gebouwd. Toch zijn we zodanig geïntigeerd door deze plek dat we besluiten een bod te doen op deze quinta op basis van de informatie die we hebben gekregen. Het is aan de huidige eigenaar om het ontbrekende stukje grond te regelen. We zijn benieuwd of het deze keer gaat lukken!