HICCUP

Het is voorjaarsvakantie en de wintersport lonkt. We reizen af naar Livigno, een typisch Italiaans bergdorp dat door toerisme uit haar voegen is gebarsten. Daar ontmoeten we vrienden waarmee ik al jaren een weekje in de sneeuw doorbreng. Voor Mitzie is dit de eerste skivakantie na haar terugkeer uit Nieuw-Zeeland. Ze heeft al jong leren skieën en heeft zin dit weer op te pakken. En dat lukt prima met moderne carve-skietjes. Ze vliegt de berg af alsof ze haar hele leven niet anders heeft gedaan.

Na twee dagen laat ik het even voor wat het is. Ik kan het toch niet bijhouden. Mitzie gaat met twee snowboarders op pad om vroeg in de ochtend te genieten van vers geprepareerde pistes. Ik besluit de dag rustig te starten op een zonnig terras met een kop koffie. We treffen elkaar later in het dorp wel.  

De telefoon gooit roet in onze relaxte planning. Mitzie is een snowboarder tegengekomen, hard gecrasht en gevallen op een (nota bene “blauwe”) piste, vlak bij het dorp. Daar aangekomen zie ik nog net dat ze van de “banaan” wordt overgeheveld in een ziekenauto. Op naar de kliniek! Op de foto zijn breuken in haar knie te zien. Aan het eind van de dag sluit de kliniek en worden we op straat gezet met een ingewikkelde spalk, krukken en het dringende advies om naar een ziekenhuis te gaan voor een CT-scan. Na anderhalf uur rijden over passen en smalle wegen, komen we aan bij het ziekenhuis. Daar zijn we zeker niet de enige wintersporters....

Uiteindelijk weer foto’s waarop niets nieuws is te zien en een CT-scan die meerdere breuken toont in het Tibia-plateau (de knie dus). De orthopeed stelt alleen de brace strakker en adviseert om in Nederland een collega te bezoeken. Midden in de nacht rijden we terug naar ons vakantieverblijf. Mitzie met gestrekt been op de achterbank, voorzichtig rijden want iedere hobbel en bocht is pijnlijk. Om maar niet te spreken over de trap naar de tweede verdieping. 

De alarmcentrale werkt overigens fantastisch mee en stuurt een ambulance om Mitzie naar huis te vervoeren, nota bene op haar verjaardag. In Nederland wordt de diagnose bevestigd. Lopen zit er voorlopig niet in en als alles goed gaat, begint de revalidatie over zes weken. Verwacht herstel: 6-12 maanden... Onze plannen om half april naar Portugal af te reizen, kunnen dus in de prullenbak. Lastig maar wij kiezen ervoor het als een “hiccup” te zien bij het realiseren van onze plannen.