Les agents immobiliers

En we zijn weer op pad; voor mij is het de vijfde keer op huizenjacht en de derde keer in de Dordogne. Wederom zijn we gewapend met een lange lijst mogelijke huizen die we hebben geselecteerd via Internet. Laten we een deel van onze ervaringen hier delen.

De makelaars die we via een contactformulier hebben benaderd voor afspraken, reageren nauwelijks. Blijkbaar gaan de zaken (te) goed. Geen nood, Mitzie trekt de stoute schoenen aan om in haar beste Frans telefonisch de eerste bezichtigingen in te plannen. Respect, zo ver ben ik nog niet...

Makelaars werken in Frankrijk anders dan in Nederland. Eigenaren gaan met meerdere makelaars in zee en die vragen een hoge vergoeding voor hun diensten. Een koper betaalt meestal een ‘all in’-fee voor de woning en de verkoper draagt provisie af aan de makelaar. Al in het voortraject willen makelaars dus zeker stellen dat zij de potentiële koper hebben aangebracht. En sommige doen daar echt heel erg krampachtig over.

Op maandagmiddag hebben we onze eerste bezichtiging. Door bovenstaande praktijken verstrekken makelaars meestal geen adressen van huizen. Zo ook deze man; hij wil alleen de GPS-coördinaten geven voor een ‘rendez-vous’ in het dorp, zodat we er samen naar toe kunnen rijden. En ja hoor, kort tevoren laat meneer weten dat hij verhinderd is. Maar, geen probleem, de eigenaar zelf zal ons ontmoeten en rondleiden. Nou ja, geen probleem? Als rechtgeaarde Nederlanders staan we ruim van tevoren op de afgesproken plek maar van de eigenaar is geen spoor te bekennen. De makelaar is niet te bereiken, op Whatsapp wordt niet gereageerd. We geven het op en rijden weg; ‘if you snooze, you loose’. Later appte de makelaar dat de eigenaar er wel degelijk zou zijn geweest. Vast en zeker maar niet op de afgesproken plek ...

Op woensdagochtend hebben we weer een afspraak. We zijnn al vroeg op pad en dus weer op tijd op de afgesproken plek bij de kerk in het betreffende dorp. Geen makelaar te bekennen en, door schade en schande wijs geworden, zoeken we toch maar even contact. Ach ja, hij had het anders in zijn agenda staan maar komt eraan. Organiseren is een kunst en afspraken zijn hier wat vrijblijvender dan bij ons.

Het huis is overigens prachtig, als een klein chateau. Al snel heeft hij door dat we serieus geïnteresseerd zijn en hij maakt regelmatig duidelijk dat we dan toch echt direct of uiterlijk morgen een bod moeten doen. “Anders is het weg”. Gelukkig zijn wij niet gevoelig voor dergelijke praktijken. Hoe gaaf het pand ook is, het ligt direct naast een drukke weg en voor ons daarmee een ‘no go’.

Vrijwel alle makelaars geven aan meerdere talen te spreken. Zo ook een makelaar in Fumel, ongeveer een uur rijden voor ons. Ongeveer een kwartier van tevoren worden we in de auto gebeld; de makelaar geeft in rap Frans aan dat de afspraak is verplaatst naar de middag. Dat gaat zo maar niet en Mitzie maakt duidelijk dat we er bijna zijn en dat de afspraak gewoon doorgaat zoals afgesproken. Het kantoor van de makelaar is gelukkig makkelijk te vinden; op de stoep staat een groot bord: ‘English spoken’. Nou mooi niet, de baas is een klein, druk driftkopje dat alleen maar in het Frans ratelt en zijn linkerhand, een jongeman, heeft duidelijk heel weinig opgestoken van zijn Engelse lessen. Gelukkig redden wij ons met ons basiskennis Frans. Het huis is OK-ish, het terrein ook maar wederom ligt het aan een (veel te) drukke weg.

Iedere keer is het weer een avontuur en we leren steeds meer over de Franse vastgoed wereld.