MEDITERRANE DROOM

Tja, leuk dat de geest uit de fles is, maar wat nu, wat gaan we dan doen? En vooral waar willen we beginnen? Langzaam ontstaan de eerste criteria. Het moet toch wel een beetje lekker weer zijn, maar ook weer niet te ver van Nederland. We willen een vrijer leven dus de ‘cost of living’ mag niet niet te hoog zijn en de regeldruk liefst zo laag mogelijk. Als we op verantwoorde wijze ons eigen voedsel willen produceren en gasten willen ontvangen, hebben we ruimte nodig: grond en water. Zuid-Europa lijkt de beste papieren te hebben. Diverse landen passeren de revue. Portugal staat in eerste instantie niet bovenaan het lijstje, vooral door de volstrekt onbegrijpelijke taal die klinkt als een collectief spraakgebrek. Onze eerste pogingen met Duolingo zijn alvast weinig succesvol. Frankrijk misschien? Prachtig land, relatief dicht bij Nederland, genoeg landhuizen te koop, maar ja, die Fransen hé... Mitzie probeert me te overuigen dat ze allemaal echt heel vriendelijk zijn. Natuurlijk! Uiteindelijk zijn vooral de bureaucratie en relatief hoge kosten van levensonderhoud waardoor Frankrijk toch afvalt.

Spanje doet het wat het laatste betreft beter. Maar waar dan? Het zuiden en midden zijn ons te warm in de zomermaanden en aan de toeristische costa’s willen we zeker niet zitten. Onze focus komt te liggen rond Tarragona, ten zuiden van Barcelona. Goed bereikbaar, ver genoeg van de aanhangers van “Bram Patat” en toch dicht bij zee. Diverse opties passeren de revue en steeds weer is de droogte een issue. Landinwaarts bestaat de flora al snel uit olijfbomen, cactussen en vooral bush, veel meer wil er niet groeien. Verwoestijning is inmiddels een bekend thema in de Spaanse kranten. Alarmerende berichten waarbij alleen het bergachtige noorden en de westkust gespaard blijven. Rond Barcelona worden al maatregelen afgekondigd om het waterverbuik in te perken. Met het snel veranderende klimaat zal de beschikbaarheid van water zeker niet beter worden. Willen wij dit?