PORTUGAL OP KRUKKEN

Inmiddels zijn we weer een paar weken verder. De mooie verhalen van de makelaars, die dagelijks contact zouden hebben over Celerico de Basto, stellen ons niet langer gerust en we besluiten het heft in eigen hand te nemen. Mitzie is inmiddels iets mobieler, al is van lopen nog geen sprake. We zijn ongeduldig en willen erheen. Niet alleen om “onze” quinta te zien, maar toch ook om andere properties te bekijken. Met de auto volgeladen met rolstoel, krukken en andere hulpmiddelen, vertrekken we naar Portugal.

Op tweede Pinksterdag arriveren we in Celerico de Basto waar onze makelaar al op ons staat te wachten. De zon schijnt voorzichtig en alles is alweer veel groener dan toen ik er was afgelopen maart. De natuur is echt geweldig, wat een schitterende plek!

Ik loop met de makelaar nog een keer over het terrein en bekijk de watermolen en de landerijen. Mitzie komt uiteraard niet veel verder dan het bekijken van de gebouwen en de moestuin. In de keuken staat de tante weer in een potje te roeren boven een houtvuurtje. Bescheiden vraagt ze of ze na de verkoop af en toe nog in de moestuin mag komen werken. Natuurlijk mag dat, het zou een verkeerde start van Fuga Verde zijn om haar daar weg te houden. Opgelucht begint het kranige oude vrouwtje zacht te huilen en de andere dames sluiten zich daar al snel bij aan. Nadat de tranen gedroogd zijn, lopen we nog een keer door het huis en de bijgebouwen. Pfffft, dat wordt een flinke klus, letterlijk álles moet worden aangepakt om het ook maar een klein beetje leefbaar te krijgen. Nog even afgezien van de investering, 

Fuga Verde kan daar voorlopig niet van start. Het andere woonhuis is er nog veel erger aan toe, er zit geen raam of deur meer in en een deel van de vloeren is ingestort... Ietwat verward verlaten we Celerico. Is dit echt wat we willen?