Tram(m)elant?

We rijden terug uit Frankrijk. De lange rit geeft genoeg tijd om alle properties nog eens de revue te laten passeren. De meeste huizen die we hebben gezien, vallen snel af. Te weinig rust, te weinig gezelligheid, te netjes of veel werk om op te knappen, of véél te groot.

In de laatste categorie valt een complex in Thiers, bekend als de ‘messenstad’ van Frankrijk. Het pand dat we bekijken is dan ook een voormalige messenfabriek aan een riviertje. Nog niet zo lang geleden lagen er mensen de hele dag op hun buik om messen te slijpen tegen slijpstenen die werden aangedreven door waterkracht. Onze ARBO-wetgeving zou daar beslist iets van vinden en ook in Frankrijk zijn dergelijke praktijken zijn inmiddels verleden tijd. De fabriek staat grotendeels leeg.

De creatieve eigenaren hebben een deel van de woning opgeknapt met behoud van het industriële karakter. Echt heel erg gaaf gedaan en het nodigt uit tot creativiteit. Het snelstromende riviertje met een bruggetje naar de rivieroever aan de overkant, zijn waardevolle extra’s.

Maar er staat nog een extra pand langs de weg. Een gigantisch gebouw werd ooit gebruikt om de arbeiders van de fabriek te huisvesten. Van binnen blijkt het een complete puinbak. Wat zouden we daar in hemelsnaam mee kunnen doen? Verbouwen kost een fortuin, verkopen brengt langdurig bouwwerkzaamheden en onbekende directe buren maar weghalen betekent dat het lawaai van de weg het rustgevende geluid van de rivier gaat overstemmen. Hoe inspirerend ook, dit moeten we echt niet doen.

Twee huizen blijven over, één in Tremolat vlak bij de rivier Dordogne en één in Nontron, in de Périgord vert, het groene noorden van de Dordogne. In eerste instantie gaat de voorkeur uit naar Tremolat, een groepje buitengewoon charmante gebouwen dat zich alleen maar laat omschrijven als “simply cute”. Alle argumenten komen langs. Midden in de bossen en toch dicht bij de gezelligheid. Het is er (naar verluidt) meestal rustig al waren de naaste vakantievierders nu wel erg lawaaierig. Het hoofdhuis is karakteristiek maar wel wat klein terwijl de twee bijbehorende “Gites de France” pas echt “extrêmement petit” zijn. Plat gezegd: je kunt er je kont niet keren. Wat uiteindelijk de doorslag geeft, is dat het kenmerkende dak vrijwel geheel moet worden vervangen en geïsoleerd. Los van de mooie woorden van de makelaar, blijkt dat pas echt kostbaar. En groter wordt het er niet door, rustiger evenmin. We willen geen tram(m)elant en besluiten bij nader inzien toch af te zien van deze plek.