Van de regen in de drup

De eerste week zit erop. We hebben al veel gedaan, vooral schoonmaken omdat alles door en door vies is. In de gîte zijn we begonnen want we willen per se een plek hebben waar we kunnen leven. De gîte is relatief modern; we zijn al blij met een werkende keuken. Na een dag leegruimen en heel goed ontsmetten, reinigen en schoonmaken is de keuken goed bruikbaar.

De aandacht verschuift naar onze slaapkamer. We hebben een klassiek bed meegenomen met nieuwe matrassen en beddengoed maar de kamer zelf is kleurrijk... Alles is behangen, de muren, de deuren; zelfs het plafond is beplakt met bontgekleurd bloemetjesbehang. Leuk die Franse stijl maar dat moet echt veranderen.

Aan het eind van de eerste week maken we een tocht naar de lokale doe-het-zelf zaak. We kiezen voor Bergerac, één van de grotere plaatsen in de buurt. Daar zijn Brico’s genoeg en we laten ons inspireren door alle producten en materialen. De ideeën voor ons huis tuimelen over elkaar heen en we komen pas terug als de auto is volgeladen met verf en andere spullen. Het is al donker en het miezert als we het terrein op rijden. Mitzie stapt uit om de gîte te openen en stapt binnen gelijk tot haar enkels in het water. De gîte staat helemaal blank, en dat op vrijdagavond, terwijl morgen onze eerste vrijwilliger komt…

Wat moeten we in hemelsnaam doen? Ik weet nog niet eens waar de hoofdkraan zit! Liggend op mijn rug in het water en met mijn hoofd in een gat in de muur, lukt het om de toevoer stop te zetten. Consequentie is wel dat we nergens meer water hebben; niet in de gîte maar ook niet in de rest van het huis. Dat lossen we vandaag niet meer op, laat maar even. We vinden nog één flesje water om straks onze tanden mee te poetsen en een pakje vochtig toiletpapier om onze handen mee schoon te maken. We pakken een fles wijn, vertrekken naar de woonkamer en maken een vuur aan in de open haard. We ploffen neer in een paar achtergelaten stoelen. Het begint te regenen, en niet alleen buiten, ook binnen in de woonkamer vallen de druppels gestaag door het plafond op de vensterbank. Dit gaat toch aardig op een 'ik vertrek'-je lijken.

De dag erna -zaterdag- duik ik maar weer eens in het complexe leidingwerk maar oplossen kan ik het niet. Bestaat hier zoiets als een storingsdienst of nood-loodgieter? Mitzie trekt haar stoute schoenen aan en neemt via Whatsapp contact op met Isabelle, de makelaar. Die reageert onmiddellijk: noodhulp is hier niet, tenzij je een eigen netwerk hebt. Maar, behulpzaam als altijd, stapt ze zelf in de auto en komt met haar man … want die is handig. Ook hij kijkt met enige verbazing naar het Franse loodgieterswerk, dat deels blijkt te zijn aangelegd door de tuinman, en uiteindelijk lukt het hem om de leidingen aan elkaar te knopen, we hebben weer water!