Monsieur le Notaire

En dan is het zo ver, vandaag gaan we naar de notaris voor het ondertekenen van de akte. Al vroeg zitten we in de auto naar Le Bugue. Veel wegen worden hersteld voor het toeristenseizoen begint, maar via allerlei omwegen komen we uiteindelijk bij het notariskantoor aan. We zijn de eersten. Een licht-arrogante receptioniste kijkt ons meewarig aan en verwijst ons naar een kale ruimte die alles weg heeft van een wachtkamer van de tandarts, van 40 jaar geleden. Het belooft een feestelijke dag te worden.

Langzaam druppelen de andere gasten binnen. Isabelle, de makelaar, verwelkomt ons met een brede glimlach. Neef en nicht Comino, die de eigenaresse vertegenwoordigen, komen binnen met mondkapjes (die aan het einde van de ochtend onder hun kin hangen). En, tot onze verbazing, meldt zich ook een tolk/vertaalster. Wij hebben expliciet aangegeven daar geen behoefte aan te hebben omdat we het saaie juridische Frans van de concept-akte al helemaal hebben doorgespit (en fouten hebben doorgegeven!). Maar nee, deze dame is besteld door de notaris en blijft erbij, zonder dat ze enige rol van betekenis speelt overigens.

Ruim over tijd, meldt zich meneer de notaris. Geen aristocratische notabele maar een frisse man van in de dertig met een stoffig beroep. Ook nu behoort koffie niet bij de gastvrijheid. Eindeloos leest hij voor uit de akte die we thuis al uitgebreid hebben doorgenomen. Uren en uren lang ratelt hij voort, soms in de rede gevallen door de tolk die meent te moeten bewijzen dat ze niet voor niets is gekomen. We zitten het maar uit. Al met al een weinig inspirerende bijeenkomst die uiteindelijk wordt afgesloten met een handdruk, handtekening en sleutels! We zijn eindelijk eigenaar geworden van ons droomhuis à la campagne.

Na alle formaliteiten rijden we als een speer naar Le Coux. Met het hek openen zich nieuwe wegen voor de toekomst. De plek is uniek, saai gaat het niet worden!